In gesprek met de winnaar: Pete Uptegrove

Na zes wedstrijden werd de Holland Cup gewonnen door Pete Uptegrove. De 23-jarige renner uit wielernest Sint Michielsgestel is ‘maar een clubrenner’, maar om die status maalt de coureur van WV De IJsselstreek niet.

Voor de mensen die denken: ‘Pete Uptegrove? Dat is toch een crosser? ,,Ja, dat klopt eigenlijk wel’’, beaamt de renner zelf. ,,Ik fiets al vanaf de Jeugd categorie 1, maar was bij de Nieuwelingen en Junioren vooral bezig met crossen. Pas in de laatste jaren ben ik meer op de weg gaan koersen. Ik reed bij de combinatieploeg BHST hier in de buurt, maar toen die ophielden, ben ik overgestapt naar WV De IJsselstreek waar Tijn (Louwerensen) en Jordi (van Heijst) daar al reden.’’ Ook de opmerkelijk spelling van de naam maakte hem een opvallende winnaar. ,,Mijn vader is Amerikaan, dus je spreekt het op z’n Engels uit’’, legt hij uit.

Vorig jaar reed hij voor het eerst een ‘echte’ klassieker en dit seizoen won hij de UCI-wedstrijd Arno Wallaard Memorial. ,,Ja, dat had ik zelf ook zeker niet verwacht’’, lacht hij. ,,Ik was daar gestart om proberen de koers uit te rijden. Het was natuurlijk een hele gekke koers’’, legt hij uit, duidend op de grote valpartij, waarna de koers werd stilgelegd en ingekort. ,,Na de herstart was er nog zo’n twee uur koers over. Er werd meteen volop gekoerst en ik vond mezelf in de tweede waaier terug. Ik kon in de eerste groep terug komen, waarna er op de lokale omlopen gedemarreerd werd. Ik sprong mee en we reden met een groepje weg.’’ Samen met lokale favoriet Jens van den Dool (RC Jan van Arckel) vormde hij de inbreng van de clubrenners in de kopgroep. ,,Dan hoef je nét wat minder te doen. En dan kom je nét wat frisser de finale in.’’ En die frisheid had Uptegrove nodig toen Van den Dool op anderhalve kilometer zijn ultieme aanval inzette. ,,Toen ik reageerde had hij al een behoorlijk gat. Ik ging vól voor de podiumplaats, maar op het viaduct bij het binnenrijden van Meerkerk viel hij stil en kon ik erop-en-erover.’’

Met een grote grijns kreeg hij na de koers de groene leiderstrui van de Holland Cup om de schouders. ,,Dat was wel een beetje onwerkelijk. Daarna was het gewoon een kwestie van ‘kijken hoe lang ik de trui kan houden’.’’ De Ronde van Overijssel was de eerste test voor de kersverse klassementsleider. ,,Het begon rustig, maar in de finale werd er zo ontiegelijk hard gereden. Mijn doel was om in de eerste groep te blijven en zo wat puntjes te pakken om de trui te houden.’’ Plek veertien leverde hem genoeg op om opnieuw als klassementsleider gehuldigd te worden. Ook in de koersen erna kwam zijn leidende positie eigenlijk niet in gevaar.

Vol vertrouwen ging Uptegrove naar de afsluitende Ronde van de Achterhoek. De omloop met ruim 19 kilometer aan onverharde stroken moest de voormalig crosser wel liggen, dacht hij zelf. De opdracht voor Uptegrove -en de hele ploeg van WV De IJsselstreek- leek simpel: geen van de concurrenten voor de eindzege laten rijden. ,,Ik heb mijn koers afgestemd op Coen Vermeltfoort (derde in het klassement voorafgaand aan de Achterhoek). Ik geloof niet dat hij heel gelukkig was, dat ik de hele tijd in zijn buurt reed, maar dat hoort er bij. Dat uiteindelijk die kopgroep weg reed, was voor ons natuurlijk helemaal goed. En dat Coen kort daarna lek reed, is natuurlijk jammer voor hem, maar goed voor mij. Toen wist ik wel dat de eindzege binnen was.’’

Dat een clubrenner de Holland Cup wint is natuurlijk een sollicitatie voor een stap omhoog. ,,Natuurlijk wil ik die stap naar een Continentale ploeg maken. Ik heb contact met een aantal ploegen, maar voorlopig is er niets concreets. Tot aan de zomer had ik een fulltime kantoorbaan bij een ramenbedrijf, maar ik heb me een jaar de tijd gegeven om te kijken hoe ver ik kan komen.’’

Op het programma staan nog een aantal mooie koersen, waarin Uptegrove zijn nieuwe status kan bevestigen. ,,Ik bekijk het nu wedstrijd voor wedstrijd. Dat begint met de Topcompetie-klassieker Omloop van Valkenswaard (8e). Ik ken de wegen daar en ik hoop op een beetje wind, anders wordt het een saaie koers. Daarna rijd ik de Eurode Omloop (4e), maar in die klimwedstrijd voor de Topcompetitie heb ik niet veel te zoeken, ben ik bang. Daarna is er de finale van de Clubcompetitie; de Omloop van Ooststellingwerf. Daarin willen we onze goede positie in het ploegen klassement (vierde, red.) vasthouden, zodat we volgend jaar weer in de Topcompetitie mogen starten. En dan staat ook het NCK nog op het programma. Ook daar hebben we een goede kans op de zege, ook al omdat we de ploegentijdrit in Gilze hebben gewonnen. Nee, ik ben nog niet klaar dit seizoen!’’